Chronologische geschiedenis van het waterpolo

1952 - Olympische Spelen in Helsinki

 

Een beeld van het Olympisch bad tijdens de wedstrijd Rusland - Joegoslavië. Let op het enorm aantal toeschouwers.

Zo maar eventjes 21 deelnemende landen (het grootste aantal ooit) speelden eerst kwalificatiewedstrijden waarna de zestien beste landen over vier groepen verdeeld werden. De beste twee van iedere groep gingen door naar de halve finales. De nummers 1 en 2 van de halve finale groepen speelden om de medailles, de nummers 3 en 4 om de plaatsen 5 tot en met 8. Door het immense aantal inschrijvingen besliste het organisatiecomité om bepaalde wedstrijden van de eerste ronde in de zeezwembaden van Uunisaari en Humallahti te laten spelen. Maar omwille van de deksels koude temperaturen weigerde de FINA dit, alle partijen moesten dus in het Olympisch bad gespeeld worden waardoor het programma overhoop werd gegooid en sommige wedstrijden zelfs om zes uur 's morgens gespeeld werden. In die eerste ronde lootte Argentinië vrij omwille van het oneven aantal deelnemers.

Het goud ging naar de ongenaakbare Hongaren met zes keer winst in evenveel partijen, voor Joegoslavië en opnieuw een verrassend Italië.

Kwalificatieronde

1ste ronde

Hongarije - Mexico: 13-4 (6-2)

Egypte - Portugal: 10-0 (6-0)

Duitsland - Roemenië: 8-4 (4-1)

België - Zuid-Afrika: 6-5 (4-3)

Joegoslavië - Australië: 10-2 (4-1)

Italië - India: 16-1 (4-0)

Spanje - Brazilië: 3-2 (2-0)

Groot-Brittannië - Oostenrijk: 4-3 (3-2)

Zweden - Verenigde Staten: 5-1 (2-1)

Nederland - Sovjet-Unie: 3-2 (1-1)

2de ronde

Oostenrijk - Australië: 6-0 (4-0)

Sovjet-Unie - India: 12-0 (5-0)

Zuid-Afrika - Mexico: 4-0 (2-0)

Brazilië - Portugal: 6-2 (3-2)

Verenigde Staten - Roemenië: 6-3 (2-1)

Voorronde

Groep A

Italië - Groot-Brittannië: 4-3 (2-0)

Italië - Oostenrijk: 8-1 (4-0)

Verenigde Staten - Groot-Brittannië: 8-3 (3-2)

Groot-Brittannië - Oostenrijk: 3-3 (0-3)

Italië - Verenigde Staten: 5-4 (3-2)

Verenigde Staten - Oostenrijk: 4-1 (2-1)

Groep B

Hongarije - Egypte: 9-0 (6-0)

Egypte - Duitsland: 5-2 (1-1)

Hongarije - Sovjet-Unie: 5-3 (1-2)

Sovjet-Unie - Egypte: 3-2 (1-1)

Hongarije - Duitsland: 9-1 (3-0)

Sovjet-Unie - Duitsland: 6-2 (3-1)

Groep C

Nederland - Argentinië: 9-3 (6-1)

Joegoslavië - Argentinië: 9-1 (4-1)

Nederland - Zweden: 7-1 (3-0)

Zweden - Argentinië: 7-2 (3-2)

Nederland - Joegoslavië: 3-2 (1-0)

Joegoslavië - Zweden: 9-1 (4-1)

Joegoslavië - Nederland: 2-1 (2-0)*

*Wedstrijd werd herspeeld vanwege Joegoslavisch protest tegen de Belgische scheidsrechter.

Groep D

België- Spanje: 5-4 (3-2)

Spanje - Zuid-Afrika: 3-1 (1-0)

België - Brazilië: 3-1 (1-0)

Spanje - Brazilië: 6-4 (4-1)

België - Zuid-Afrika: 4-0 (2-0)

Zuid-Afrika - Brazilië: 9-2 (3-0)

Halve Finale

Groep E

Verenigde Staten - België: 4-2 (4-1)

Italië - Spanje: 2-1 (1-1)

Italië - België: 5-1 (2-0)

Verenigde Staten - Spanje: 6-4 (2-2)

Groep F

Nederland - Hongarije: 4-4 (1-3)

Sovjet-Unie - Joegoslavië: 3-3 (2-1)

Joegoslavië - Hongarije: 2-2 (1-1)

Nederland - Sovjet-Unie: 4-2 (2-0)

Finaleronde 1 tot 4

Hongarije - Italië: 7-2 (2-2)

Joegoslavië - Verenigde Staten: 4-2 (2-1)

Joegoslavië - Italië: 3-1 (0-1)

Hongarije - Verenigde Staten: 4-0 (3-0)

Finaleronde 5 tot 8

Sovjet-Unie - Spanje: 4-3 (2-2)

Nederland - België: 5-3 (2-2)

Nederland - Spanje: 7-1 (4-0)

België - Sovjet-Unie: 3-3 (2-3)

Echter ook heibel op de Spelen in Helsinki, ditmaal zelfs met een Belg in de hoofdrol. Na de Spelen van 1948 besliste de FINA om haar reglementen te wijzigen, men wilde het waterpolo dynamischer maken en één van de maatregelen was dat de spelers bij een fluitsignaal niet meer op hun plaats moesten blijven liggen. Dit werd in 1950 voor het eerst en tot ieders tevredenheid op het EK van Wenen uitgetest. Meteen besliste men dan ook om het Olympisch waterpolotornooi volgens de nieuwe regels te spelen. En zoals zo dikwijls in het verleden, zorgde de reglementswijziging voor heel wat problemen. De partij tussen Nederland en Joegoslavië werd geleid door de Belg Fons Delahaye, een zeer gerespecteerd scheidsrechter met 128 internationale partijen op zijn palmares, die samen met de Nederlander Jan de Vries de waterpoloregels had herschreven. De Joegoslaven hadden daags voor de wedstrijd al gevraagd om Delahaye te vervangen, uit schrik dat hij te zeer het kamp van zijn noorderburen zou kiezen en ook Delahaye zelf was met dat verzoek naar de FINA gestapt. Maar de organisatie wilde van geen wijken weten en de Belg moest en zou deze partij leiden. Na een harde maar vooral brutale wedstrijd, door Nederland met 3-2 gewonnen, dienden de Joegoslaven klacht in wegens scheidsrechterlijke dwalingen. De klacht werd aanvaard, de partij diende herspeeld en dit keer wonnen de Joego's met 1-2. En nog was het niet gedaan, ook de wedstrijden tussen Spanje en Italië leidden tot protest, en na het duel Nederland - Hongarije bestormden de Hongaarse spelers en officials de Italiaanse scheidsrechter. Ze bespuwden hem en lieve woordjes als 'bastaard' en 'scoundrel' waren niet uit de lucht. Wat was er gebeurd? De Magyaren kwamen vlot met 1-4 aan de leiding, maar de Nederlanders vochten verbeten terug en sleepten een 4-4 gelijkspel uit de brand. En dat was volgens de Hongaren te danken aan de Italiaanse scheidsrechter. Het grote minpunt van dit hele gebeuren was dat de FINA op geen enkel ogenblik de zijde van haar scheidsrechters koos.

De eerste Olympische selectie voor de 16-jarige György Kárpáti (1935-), er volgden er nog drie. In Helsinki speelde hij vijf wedstrijden waarin hij vier keer raak trof. Vier jaar later trad hij aan in zes partijen, goed voor zes treffers. In 1960 een kleine dip, 'slechts' brons, maar zelf trof hij vijfmaal raak in vier matchen. In Tokio tenslotte was het opnieuw goud en was hij goed voor vier doelpunten in zes wedstrijden. In totaal dus drie gouden medailles en één bronzen met bovenop Europese titels in 1954, 1958 en 1962. Hij was de uitvinder van het 'geveinsde shot', waarmee hij de doelverdedigers uit hun ritme en concentratie bracht. Waterpolojournalist Bela Rajki (1909-2000) schreef over hem:

"Hij is wereldwijd de beste vleugelaanvaller. Hij kent praktisch alles wat een vleugelaanvaller moet weten om zijn aanvallen succesvol af te ronden.  Hij zwemt goed, hij legt de 100m af in minder dan 59 seconden.  Zijn dynamische bewegingen, balbehandeling en schotvaardigheid zorgen ervoor dat hij de moeilijkste taken oplost." 

In 1982 publiceerde Peterdi Pals 'Medencek Golok Pofonok',  een boek over het leven en de prestaties van Dr. Gyorgy Karpati, waarvan hierboven de frontpagina te zien is.

Kálmán Markovits (1931-2009) verdiende Olympische selecties in 1952, 1956 en 1960, goed voor tweemaal goud en een keer brons. In Helsinki speelde hij zes wedstrijden, waarin hij driemaal scoorde. Vier jaar later lag hij zesmaal in het water, goed voor drie treffers en in Tokio tenslotte speelde hij vier partijen en nette hij één doelpunt. Hij veroverde ook Europees goud in 1954, 1958 en 1962. In totaal speelde hij 137 interlands en na zijn spelerscarrière werd hij coach van het Hongaarse zevental dat in 1968 Olympisch brons veroverde en tevens ook de Europa Cup en World Cup voor landen won. In 1985 verhuisde hij naar Spanje waar hij de teugels van de nationale ploeg in handen nam, om vervolgens twee jaar het Mexicaanse zevental te leiden. Daarna keerde hij terug naar Hongarije en veroverde hij met de Magyaren goud tijdens de Olympische Spelen van Barcelona in 1992.

Szívós István Sr (1920-1982) was na Wereldoorlog II één van de betere Hongaarse spelers. Hij verdedigde de Hongaarse kleuren tijdens de Spelen van 1948 in Londen, die van 1952 in Helsinki en die van 1956 in Melbourne. In Melbourne probeerde hij het ook op 200m schoolslag, maar geraakte hij niet door de reeksen. Zijn zoon Istvan Jr. (1948-) trad in zijn voetsporen en werd voor vier Spelen geselecteerd. Eigenaardig genoeg werd  de zoon nog voor de vader opgenomen in de International Swimming Hall of Fame.

Károly Szittya (1918-1983) werd zowel voor de Spelen van 1948 als die van 1952 geselecteerd. In Londen scoorde hij zes treffers in zes wedstrijden, in Helsinki vijf in drie wedstrijden.

Antal Bolvári (1932-) verdiende Olympische selecties  in 1952 en 1956. In Helsinki speelde hij zes wedstrijden en nette hij één doelpunt, vier jaar later dook hij vijfmaal het water in en scoorde hij twee treffers. In totaal werd hij 44 maal voor de nationale ploeg geselecteerd en in 1954 vierde hij de Europese titel. Na de Hongaarse opstand in 1956 was hij één van de zes spelers die na de Spelen niet naar de heimat terugkeerde. Na wat rondzwerven besliste hij in 1961 om toch naar Hongarije terug te keren en in 1965 en 1968 kroonde hij zich met Boedapest tot landskampioen.

Martin Miklós (1931-) was zowel in 1952 als in 1956 Olympisch actief. Op die laatste Spelen scoorde hij vijf doelpunten tijdens de twee wedstrijden die hij in het water lag, maar zijn naam werd door de Hongaarse autoriteiten quasi nooit vernoemd, omdat hij in Melbourne overliep naar de Verenigde Staten, waar hij het tot associate professor schopte in het Franse departement van het Pasadena City College, waar hij ook 27 jaar coach was van het waterpoloteam.

László Jeney (1923-2006), de legendarische doelman van Hongarije, nam deel aan vier Olympische Spelen: 1948, 1952, 1956 en 1960, goed voor tweemaal goud, éénmaal zilver en éénmaal brons. Hij werd geboren als Roemeen, maar verhuisde op jonge leeftijd naar Hongarije, waar hij ook van nationaliteit veranderde.

 

Dezsö Lemhényi of Dezsö Kollmann (1917-2003) verdedigde de Hongaarse kleuren op de Spelen van 1948 en 1952. In Londen speelde hij zes wedstrijden en scoorde hij drie doelpunten, vier jaar later in Helsinki speelde hij twee wedstrijden en potte hij vijf treffers. Van 1952 tot 1960 leidde hij het Hongaarse zevental, met Olympisch goud in Melbourne (1956) en brons in Rome (1960) plus twee Europese titels in 1954 en 1958. Na de spelen van Rome verhuisde hij naar Frankrijk, waar hij niet alleen de Franse waterpoloploeg trainde, maar tijdens het EK van Barcelona (1972) Michael Rousseau (1949-) ook naar goud begeleidde op de 100m vrij. In 1973 coachte hij het Canadese zevental. Dezsö Lemhényi was getrouwd met Olga Tass (1929-), die als gymnaste op de Olympische Spelen een gouden, drie zilveren en een bronzen medaille bemachtigde. In 1998 werd hij opgenomen in de International Hall of Fame.

 Dezsö Fábián (1918-1973) verdiende een Olympisch selectie in 1948 en 1952

 
Joegoslavië verrassend winnaar van het zilver: Ivo Kurtini (1922-1990), Vladimir Ivkovic (1929-), Bosko Vuksanovic (1928-2011), Zdravko Kovacic (1925-2015), Lovro Radjonic (1925-), Marko Brainovic (1920-), Veljko Bakasun (1920-2007), Dragoslav Siljak (1933-), Zdravko Jezic (1931-2005) en Ivo Stakula (1923-1958).

Dragoslav Siljak (1933-) was 18 jaar oud toen hij in 1952 voor het eerst geselecteerd werd voor het Joegoslavische team dat meteen ook Olympisch zilver haalde op de Spelen van Helsinki. Eén jaartje later was hij mede verantwoordelijk voor het zilver tijdens het WK en in 1960 op de Spelen van Rome eindigde Joegoslavië vierde. Beroepshalve schopte hij het zeer ver, na het behalen van zijn doctoraat aan de Universiteit van Belgrado, verhuisde hij in 1964 naar de Verenigde Staten waar hij aan de Santa Clara University een research centrum uitbouwde dat zich specialiseerde in controlesystemen voor de ruimtevaart. Zijn ontwikkelingen werden door het NASA Marshal Space Center o.a. toegepast in de Saturnus V-raket die astronauten naar de maan bracht. Hij werd niet meer opgenomen in de erelijsten van het Joegoslavisch Olympisch Comité.

 

De Croaten Veljko Bakašun (1920-2007), Marko Brainovic (1920-) en Ivica "Ivo" Kurtini (1922-1990) (foto) verdienden een Olympische selectie voor de Spelen van 1948 en 1952.

Vladimir Ivkovic (1929-) en Lovro Radonjic (1925-) verdedigden de Joegoslavische kleuren tijdens de Spelen van 1952 en 1956. Radonjic schreef in 1960 in op de 200m vlinderslag maar sneuvelde in de reeksen

De Croaat Zdravko-Ciro Kovacic (1925-2015) verdedigde het Joegoslavische doel op de Spelen van 1948, 1952 en 1956. In 87 wedstrijden waarvoor hij geselecteerd werd was hij liefst 56 maal kapitein van het zevental. Ciro Kovacic was de eerste Joegoslavische atleet die opgenomen werd in de Hall of Fame en dat ondanks hij nooit Olympisch goud won. Tijdens de EK's van 1950 en 1954, en de Olympische Spelen van 1952 en 1956, werd hij uitgeroepen tot beste keeper van het tornooi. Van 1941 tot 1945 werden er geen wedstrijden gespeeld en sloot hij zich aan bij de Partizanen om zijn land tegen de Duitse bezetters te verdedigen. Na de oorlog hervatte hij zijn sportieve activiteiten, in 1957 nam hij echter, omwille van beroepsredenen, afscheid van het waterpolo. Hij schopte het tot direkteur van de Maritime Shipping Col, Jogolinija-Rijeka en was lid van de Joegoslavische Waterpolofederatie en het Joegoslavisch Olympisch Comité.

Zdravko "Pusko" Ježic (1931-2005) werd geselecteerd voor de Olympiades van 1952, 1956 en 1960. Amper 21 jaar oud, was hij tijdens de openingsceremonie in Helsinki de vlaggendrager. Daarna werd hij kapitein van het zevental. Pusko was de eerste Joegoslaaf die meer dan 100 selecties verdiende voor de nationale ploeg, en werd later opgenomen in de International Swimming Hall of Fame in Fort Lauderdale. Hij stierf in New York City.

 

Ivo Štakula (1923-1958) speelde tijdens de Tweede Wereldoorlog voor Croatië, van 1946 tot 1956 werd hij geselecteerd voor de Joegoslavische nationale ploeg. Hij nam deel aan de Spelen van 1948, 1952 en 1956. Tijdens deze laatste keerde hij niet terug naar Joegoslavië, maar verkoos hij in Melbourne te blijven, waar hij twee jaar later stierf.

Na het EK van Wenen werd trainer Pino Valle (1904-1990) in 1950 door het koppel Giulio De Filippis en Mario Majoni (1910-1985) vervangen.

Gildo Arena (1921-2005) verdiende Olympische selecties in 1948 en 1952. In Londen kroonde hij zich met dertien treffers tot topschutter van het tornooi, hij scoorde ook het winnende doelpunt tegen Hongarije. Sommigen willen dat hij toen de mooiste goal aller tijden maakte. Hij wordt beschouwd als één  van de betere spelers aller tijden en blijkt de uitvinder te zijn van het 'back hand shot', in het Italiaans 'beduina' genoemd, en bij ons gekend als trekbal of revert. De legendarische Hongaarse trainer Bandy Zolyomy (1913-1992) kneedde hem naar zijn hand en verbeterde zijn technisch repertoire. In het begin van zijn carrière was Gildo Arena ook een uitstekende zwemmer, met nationale titels in de 100m vrij (1945 en 1946) en 200m vrij (1941 en 1946). Hij won 6 Italiaanse waterpolotitels met Rari Nantes Napoli (1939, 1940, 1941, 1942, 1949 en 1950) en eentje in 1951 met grote rivaal Canottieri Napoli.

"Ze gaven me een Fiat 500 en 500.000 Lire," verklaarde hij die overstap en fier voegde hij eraan toe:

"Ik was dan ook de eerste waterpolo professional."

Gelukkig voor hem was de FINA die mening niet toegedaan, zo niet had hij de Spelen van 1952 mogen vergeten. In totaal verdiende hij 53 selecties voor de nationale ploeg en was hij mede verantwoordelijk voor het Europees goud in Monaco, Olympisch goud in Londen en Olympisch brons in Melbourne vier jaar later.

Bij de Italianen Cesare Rubini (1927-2011) in de ploeg, die later succesvol op basket overschakelde, waarin hij niet alleen een prima speler werd, maar vooral een wereldberoemde coach. Rubini is de enige atleet die zowel in de Basket Hall of Fame als de International Swimming Hall of Fame werd opgenomen. Vier jaar na het goud van Londen, veroverde hij in Helsinki ook nog eens brons met het waterpoloteam. Nadat hij in 1946 zilver won op het EK basketbal, eigende hij zich één jaar later goud toe op het EK waterpolo. In 1948 was hij in beide sporten geselecteerd voor de Olympische Spelen, maar Rubini koos voor waterpolo. In 1954 voegde hij aan zijn indrukwekkende collectie brons toe van het EK in Turijn. Als speler-coach won Rubini zes nationale titels met Canottieri Olona Milan, Rari Nantes Napels en Camogli. Hij verdiende 84 caps voor het Italiaanse waterpoloteam, waarvan 42 als kapitein. Als basketbalspeler won Rubini vijf nationale titels op rij tussen 1950 en 1954. Na 1956 was hij nog alleen als coach actief, wat hem 10 Italiaanse titels opleverde met Olimpia Milano, met een ongeëvenaard record van 322 overwinningen tegenover slechts 28 nederlagen. Als coach van Milaan totaliseerde hij  488 overwinningen, waaronder de Europese titels van 1966, 1971 en 1972. Als kers op de taart leidde hij het nationale basketteam naar zilver op de Olympische Spelen van 1980 en tijdens de EK's naar goud in Nantes (1983), zilver in Rome (1991) en brons in Stuttgart (1985).

Salvatore Gionta (1930-) werd tweemaal geselecteerd. In 1952 maakte hij deel uit van het Italiaanse team dat  brons veroverde en speelde hij twee wedstrijden. In 1960 veroverde Italië goud en speelde hij twee wedstrijden, goed voor twee goals.

Geminio Ognio (1917-1990) was tweemaal van de partij. In 1948 speelde hij zes van de zeven matchen en scoorde hij vier goals. Vier jaar later speelde hij vier van de acht partijen.

 

Na winst tegen Spanje, België, Groot-Brittannië en Oostenrijk plaatsten de Verenigde Staten zich tot ieders verrassing voor de halve finales. Hier sneuvelden ze echter na een nipt 5-4 verlies tegen Italië en een tweede nederlaag met 4-2 tegen het zilveren Joegoslavië.

Actie tijdens Nederland-Sovjet Unie, door onze noorderburen gewonnen met 3-2.

In 1948 tijdens de Spelen in Londen was het zevental nog goed voor brons, de aanloop van een mooie reeks overwinningen met de winst op het EK van Wenen in 1950 als hoogtepunt. De Nederlanders waren in Helsinki dus opnieuw podiumkandidaat, maar door de vreemde beslissing van de wedstrijdjury kregen ze dat door de neus geboord. Na de 3-2 winst tegen Joegoslavië, diende dat team een klacht in wegens scheidsrechterlijke dwaling.

"Dat protest vonden we waanzin," zei Frits Smol, "we gingen die bewuste maandagavond dan ook rustig slapen."

Niemand gaf dit protest ook maar enige kans op slagen, maar de jury besliste tijdens een geheime zitting dat de wedstrijd moest herspeeld worden. Uit eerbied voor het organiserende land besloot Nederland te blijven. Eerst twee zware wedstrijden voor de halve finales tegen de Hongaren (4-4) en tegen de Russen (4-2) en daarna de herspeelde wedstrijd tegen de Joegoslaven. Ditmaal trokken de brutaal spelende tegenstanders aan het langste eind en wonnen met 2-1 van een gedemoraliseerde Nederlandse ploeg. Geen finale dus, maar slechts een vijfde plaats.

Actiefoto uit de ontmoeting Verenigde Staten - Roemenië, door de Yankees met 6-3 gewonnen.

België: Alphonse Martin (1930-), André Laurent (1931-), Francois Maesschalck (1921-?), Georges Leenheere (1919-?), Johan van der Steen (1929-), Joseph Reynders (1929-), Jozef Smits (1930-), Marcel Heyninck (1931-), Roland Sierens (1925-) en Theo de Smet (1917-?).

In de kwalificatiewedstrijd plaatste België zich met 6-5 winst tegen Zuid-Afrika. Ook in die voorronde driemaal winst voor de Belgen: 5-4 tegen Spanje, 3-1 tegen Brazilië en 4-0 tegen opnieuw Zuid-Afrika. In de halve finales echter gingen onze landgenoten tweemaal onderuit: 4-2 tegen de Verenigde Staten en 5-1 tegen Italië. Voor de plaatsen 5 tot 8 werd met 4-3 van Nederland verloren, terwijl de wedstrijd tegen de Sovjet Unie op een 3-3 gelijkspel eindigde. Goed voor de zesde plaats in de eindrangschikking.

Een historische ontmoeting tussen levende legenden: de Fransman Henri Padou (1898-1981) werd hier omringd door de Hongaarse topspelers Gyorgy Karpati (1935-) en Istvan Szivos Sr. (1920-1982).

Roemenië: Zoltan Norman (1912-?), Atila Kelemen (1919-?), Adalbert Iordache (1919-1995), Gavrila Törok (1919-), Zoltan Hospodar (1933-), Octavian Iosim (1930-), Francisc Simon (1927-) en Arcadie Sarcadi (1925-).

Mexico: Gustavo Olguín (1925-), Juan Trejo (1927-), Arturo Coste (1927-), Manuel Castro (1923-), José Olguín (1926-), Otilio Olguín (1931-) en Modesto Martínez (1934-).

Egypte: Ahmed Fouad Nessim (1924-1956), Jack Hakim (1931-), Samir Ahmed Gharbo (1925-), Taha Youssef El-Gamal (1923-), Omar Sabry Abbas (1927-), Mohamed Abdel Aziz Khalifa (1925-), Abdel Aziz Fahmi El-Shafei (1931-), Dorn El-Saïd (1927-), Galal El-Din Abdel Abou Meguid El-Keir (1927-) en Salah El-Din Mohammed El-Sahrawi (1925-)

De Russische goalie ranselde hier een Egyptische doelpoging uit zijn netten.

Portugal: Óscar Cabral (1921-), José Manuel Correia (1925-), Máximo Couto (1923-), Francisco Alves (1923-), João Franco do Vale (1930-), Rodrigo Basto Jr (1919-), Armando Moutinho (1915-?), Fernando Madeira (1932-) en Eduardo Barbeiro (1932-).

Duitsland: Emil Bildstein (1931-), Philipp Dotzer (1926-), Günther Heine (1919-), Paul Uellendahl (1919-), Erich Sauermann (1919-1984), Wilfried Bode (1929-2012), Wilhelm "Willi" Sturm (1928-1993), Heinz Zander (1923-) en Ferdinand Panke (1922-1996).

Zuid-Afrika: William Aucamp (1932-1992), Ron Meredith (1932-), Gerald Goddard (1920-1986), Douglas Melville (1928-), Dennis Pappas (1915-1984), Johnnie van Gent (1930-), Des Cohen (1927-) en Solly Yach (1927-).

Australia: Doug Laing (1931-2014), Raymond Smee (1930-), Jake Foster (1931-2013), Peter Bennett (1926-2012), Frank Jordan (1932-2012), Malcolm Hastie (1929-) en Bill Orchard (1929-2014).

India: Bijoy Barman (1928-), Birendra Basak (1912-?), Ran Chandnani (1930-), David Sopher (1929-), Isaac Monsoor (1929-), Sambhu Saha (1925-), Sachin Nag (1920-1987), Kedar Shah (1923-), Khamlillal Shah (1920-) en Jehangir Naegamwalla (?-?)

Spanje: Josep Bazán (1933-), Ricardo Conde (1930-1994), Juan Abellán (1933-), Agustín Mestres (1923-), Roberto Queralt (1931-1997), Leandro Ribera (1934-), Antonio Subirana (1932-) en Francisco Castillo (1921-1997).

Brazilië: Lucio Figueirêdo (1929-), Leo Rossi (1927-), João Havelange (1916-2016), Sérgio Rodrígues (1930-), Daniel Sili (1930-), Claudino Castro (1926-), Marvio dos Santos (1934-1990), Edson Peri (1928-), Henrique Melmann (1931-), Samuel Scheimberg (1925-) en Douglas Lima (1932-).

Groot-Brittannië: Charles Brand (1916-1984), Jack Jones (1925-), Gerry Worsell (1930-), Terry Miller (1932-), Jack Ferguson (1930-), Stan Hawkins (1924-), Ian Johnston (1925-), Ron Turner (1927-2007) en David Murray (1925-).

Oostenrijk: Jörg Reichel (1922-2013), Julius Depaoli (1923-2012), Johann Liebenberger (1930-), Erich Bohuslav (1927-), Rudolf Stiskalik (1929-), Hellmut Theimer (1928-), Franz Zigon (1924-), Heinrich Krumpfholz (1925-), Anton Kunz (1915-2010) en Ernst Endl (1929-).

Zweden: Rune Källqvist (1929-1994), Erik Holm (1912-1999), Roland Spångberg (1923-2011), Stig Johansson (1924-2007), Arne Jutner (1920-2009), Hans Hellbrand (1925-2013), Åke Julin (1919-2008) en Bo Larsson (1927-1977).

Argentinië: Luis Díez (1923-), Ladislao Szabo (1923-), Luis Normandin (1932-), Mario Sebastián (1926-), Osvaldo Codaro (1930-), Carlos Visentin (1918-) en Marcelo Visentin (1914-).

Ježic scoorde hier het achtste doelpunt voor de Joegoslaven in de partij tegen Argentinië.