Chronologische geschiedenis van het waterpolo

1899 

Europa

Frankrijk

Het eerste Franse kampioenschap werd betwist tussen Pupilles de Neptune de Lille, gesticht in 1895, en les Libellules de Paris, opgericht in 1897. Die eerste titel ging naar Libellules de Paris.

De eerste interland tussen Frankrijk en België werd echter reeds in 1890 in Joinville gespeeld.

De Franse voortrekkers waren Marcel Beulque van Enfants de Neptune Tourcoing, Maurice Laufray (1881-1970) van Les Libellules de Paris, Maurice Drigny van SCUF Paris en Désiré Merchez (1882-1962) van Neptunus de Lille. Enfants de Neptune Tourcoing was in de beginjaren outstandig en won alle Franse titels tussen 1909 tot 1951.

Groot-Brittannië

Osborne SC eigende zich een zesde ASA Club Senior Championship toe.


Balmain Swimming Club won de competitie van de New South Wales Amateur Swimming Association.

De ploeg: T. Kinnimont, G.C. Murdoch, R. Crookshank., R. Davis, P. Murphy, J. Taylor, A. Griffins, R.R. Craig, D. Boyd en J. Davidson.

Het waterpoloteam van Cygnus Swimming Club of Tunbridge Wells. Kapitein van het team was Tyrrell Bigs, eigenaar van een van de mooiste openlucht zwembaden van het Verenigd Koninkrijk.

Opnieuw een vlotte zege van Cambridge over Oxford: 7-2 dit keer.

Hongarije


Op 30 juli 1899 organiseerde de Hongaarse Zwembond een eerste exhibitiewedstrijd tussen de spelers van Magyar MUE in Sifiok aan het Balatonmeer. Voor een immens aantal enthousiaste toeschouwers eindigde de partij op 1-1. Dr Arpad Fuzessery wordt gecrediteerd als de man die een reglementenboekje mee naar Hongarije nam en later moedigde Fuzessery de Oostenrijkers aan om promotiewedstrijden te komen spelen in Budapest. Dit resulteerde in een eerste interland tussen de Magyaren en de Oostenrijkers. Vier jaar later werd het eerste Hongaarse kampioenschap betwist dat gewonnen werd door Balaton Swimming Club. Nadien nam MUE de fakkel over.

De moedigen van het eerste uur: Zoltan Halmay, Joseph Ónody, Odon Graf, Graf Balatonyi, Charles Francis Gillemot, Weltkugel Brunei, Párnitzky Lorant, Joseph Halmay, Stephen Jonas, Andor Laszlo Lang, Andrew Tasnády, Radius Elemer en Geza Kiss.

Italië

In 1899 werd in het Dianabad van Milaan een eerste exhibitiewedstrijd gespeeld, die de pers als volgt omschreef:

"Zoals voetbal maar vermoeiender en moeilijker, die meer dan normale energie en kracht vraagt."

Oostenrijk

Wiener Schwimm-Club Austria haalde zijn derde Oostenrijkse titel op rij.

Amerika

Verenigde Staten

Tijdens de Sportsman's werd in het New Yorkse Madison Square Garden een bad van 75 voet op 25 voet in de vloer verzonken . De waterpolowedstrijden trokken de meeste toeschouwers met heroïsche gevechten tussen Knickerbocker en New York AC, de leidende figuren in de 'crime of the century', een moordzaak die plaatsvond tijdens de Show. Ook in de Boston Mechanics Hall werden wedstrijden betwist met zomaar eventjes veertienduizend toeschouwers per wedstrijd.

De Amerikaanse waterpoloregels anno 1899

1. De bal moet de voorgeschreven witte rubberen football zijn, niet minder dan zeven en niet meer dan acht inches in diameter.

2. De goal moet een ruimte zijn van vier voet lang en twaalf inches breed en met grote letters gemerkt met "Goal". Aan ieder uiteinde van het zwembad moet er eentje geplaatst worden, achttien inches boven de waterlijn op gelijke afstand van beide zijden.

3. Om te scoren moet de goal met de bal in de hand geraakt worden door een speler van de tegenpartij en het grootste aantal doelpunten bepaalt het spel.

4. De bal moet op of zo dicht mogelijk bij de wateroppervlakte gehouden worden, en mag nooit vrijwillig onder water genomen worden. Een doelpunt wordt niet toegekend als het uit een onderwater pass gescoord wordt.

5. De strijdende ploegen bestaan uit zes spelers aan iedere zijde, met twee reservespelers die op ieder ogenblik kunnen vervangen als de bal niet in het spel is. Een vervangen speler kan niet terugkeren in het spel. Er worden slechts zes prijzen  aan de winnende ploeg uitgereikt.

6. De speelduur is zestien minuten effectieve tijd, verdeeld in twee helften van elk acht minuten en met vijf minuten rust tussen beide helften. Tijd ingenomen door disputen, vrijworpen voor goal, herstellen van zwemkleding en het terug opstellen na het scoren van een doelpunt wordt niet meegeteld als speeltijd .

7. De kapiteins moeten spelers zijn van de teams die zij vertegenwoordigen en tossen voor de keuze van de badzijde. De badzijden worden halfwedstrijd gewisseld.

8. De scheidsrechter werpt de bal in het midden van het bad en de start voor de bal zal enkel gegeven worden door het geluid van een fluitje.

9. Een bal die uit het bad geraakt wordt teruggebracht op de plaats waar hij geworpen werd en aan het andere team gegeven.

10. Er wordt een merkteken geplaatst op vier voet van iedere goal aan de zijde van het bad en een denkbeeldige lijn tussen deze merktekens wordt de vier-voet lijn genoemd. Niemand wordt binnen deze lijn toegelaten totdat de bal er in is. Enkel de twee keepers van de verdedigende zijde zijn vrijgesteld van deze regel. Wanneer de bal binnen de goallijn is, is artificiële hulp niet toegestaan voor de keepers behalve de bodem van het bad.

11. Het is een speler niet toegestaan om een tegenstrever te hinderen, tenzij de tegenstrever binnen vier voet van de bal is, behalve als de bal in de goalsectie is, als in het wilde weg tackel toegestaan is binnen de goalsectie, de goalsectie is een ruimte van vier voet op acht voet binnen de goallijn en tussen twee parallelle lijnen getekend op rechte hoeken op de goallijn en op een afstand van twee voet van ieder einde van de goal.

12. Als er een doelpunt gescoord werd, zullen beide teams naar hun badzijde gaan en de bal wordt door de scheidsrechter in het midden van het bad geworpen zoals bij het begin van het spel.

13. Elk team heeft twee juryleden, één aan iedere goallijn, die, bij een gemaakt doelpunt, de scheidsrechter verwittigen en hetzelfde aankondigen. Enkel in het geval dat juryleden niet overeenkomen heeft de scheidsrechter de macht om te beslissen of een goal correct  gemaakt werd of niet.

14. De scheidsrechter beslist over alle fouten, en als volgens hem een speler een fout begaat zal hij het team een waarschuwing geven voor de eerste overtreding en de tegenstrever een vrijworp op goal geven voor ieder daaropvolgende fout.

Een vrijworp wordt toegekend door het opstellen van drie verdedigers van het verdedigende team binnen de 4-voet lijn en door drie aanvallers van het andere team de bal te geven op de 15-voet lijn, waarna zij mogen trachten een doelpunt te scoren tot er een doelpunt gescoord is of tot de bal buiten de 15-voet lijn belandt. Slechts drie spelers aan ieder kant mogen zich binnen de 15-voet lijn bevinden, tot de bal buiten die lijn gaat of er een goal gescoord wordt.

Fouls. Het is foul als men de tegenstrever aanvalt als de bal geen vier voet in zijn omtrek is of als men hem vasthoudt bij eender welk deel van zijn kostuum. Het is foul als men voor de bal de 4-voet lijn overschrijdt , tenzij men er overgeduwd werd door een tegenstrever, of om aan de zijkant van het bad te hangen, tenzij met de bedoeling van te rusten.

Onnodig ruw werk kan, binnen de waarneming van de scheidsrechter, ofwel als foul geteld worden  of de scheidsrechter kan de verdediger uit het bad zetten tot er een doelpunt gescoord wordt of tot halftime.  

Een foto van het '2nd official US National Championship', in 1899 gespeeld in Madison Square Garden van New York. De foto verscheen in ‘Collier's weekly’. De partij werd gewonnen door Knickerbocker A.C of New York, dat in de finale de New York Athletic Club versloeg met 3-1. Duquesne Athletic and Country Club of Pittsburgh, Brookline Swimming Club of Boston en University of Pennsylvania waren de andere deelnemende ploegen. Op de foto is duidelijk te zien hoe een doel werd aangeduid: in koeien van letters moest het woord ‘goal’ op de kant van het bad geschilderd worden. De Knickerbocker kroonden zich niet alleen dank zij hun ‘professionele’ begeleiding tot champion, maar ook omdat Louis de Breda Handley (1874-1956) de rangen opnieuw was komen versterken.

Een foto gepubliceerd in Collier's weekly met als ondertitel 'A hot scrimmage'. Actiefoto van een wedstrijd in Madison Square Garden van New York tijdens het tweede nationale US kampioenschap .

 Het verslag uit de New York Times

"De eerste reeks waterpolowedstrijden van het erkende kampioenschap van de Verenigde Staten werd samen met de “Sportsmen’s Show” op 9, 10, 11 en 13 maart gehouden, in het New Yorkse Madison Square Garden. De finale tussen de twee uitstekende teams van New York, die werkelijk kop en schouder boven de drie andere ploegen uitstaken was het hoogtepunt van de show, en duizenden mensen kwamen naar de Garden enkel en alleen om dit evenement te zien. Er bestond al een oude rivaliteit tussen beide clubs, die nu nog verhoogd werd door de aanwezigheid van twee broers: H. H. en D. M. Reeder waren dit keer tegenstrevers. De dragers van de fameuze “Mercury Voet” scoorden vlak na aanvang van het spel het eerste doelpunt en begonnen dan aan een slim spelletje. De spelers van New York speelden een tactisch veiligheidsspelletje waardoor de wedstrijd een hele tijd oninteressant was. Zij hielden twee keepers dicht bij de goal, zodat het haast onmogelijk werd om alle tegenspelers te ‘dekken’ en de New York spelers passeerden de bal van de ene naar de andere zo vlug de houder van de bal werd aangevallen. Door ook de keepers hierin te betrekken kon men dit spelletje tot in het oneindige spelen. Het is een duidelijk mankement in de spelregels dat dit soort spel toestaat. Van Cleaf onderschepte echter een slechte pass en spurtte richting New York goal, waar één van de keepers verdwenen was. Hij dook onder de andere door en kwam achter hem terug boven waarmee hij de eerste goal scoorde voor de Knickerbockers. Daarna scoorde Van Cleaf nog tweemaal met dezelfde slimme truk, die de New York keepers niet konden stoppen. Hij stormde op de verdedigers af met de bal in de hand, en toen ze hem onder duwden kwam hij achter hen boven water om te scoren met de bal nog altijd in de hand. Zijn spel was werkelijk het meest briljante van de hele wedstrijd, hij scoorde drie doelpunten voor de nieuwe kampioenen. Van de drie andere ploegen was de University of Pennsylvania zonder twijfel de sterkste, terwijl de delegatie uit Pittsburg kon rekenen op enkele snelle zwemmers, hoewel die wat achter lagen bij het passeren van de bal. Hun spel tegen de universitairen was het tweede beste van alle wedstrijden en opnieuw werd het passeren van de bal zonder ook maar enige doelpoging te wagen als defensieve tactiek toegepast. Nadat Pennsylvania een doelpunt scoorde legden zij zich neer bij dat ene doelpunt verschil en zo wonnen ze uiteindelijk met 1-0. Schaffer, de nieuwe ster in de zwemwereld, was één van de leden van het Pennsylvania team, terwijl Ten Eyck, winnaar van de diamanten riem op Henley in 1897, een ploegmaat was." 


Knickerbocker Athletic Club New York voor de tweede keer op rij Amerikaans kampioen: L. De B. Handley, G. Neuss, A. G. Savore, Harry A. King, Prof.  A. Meffert en H. Cornish, G. W. Van Cleaf, H. H. Reeder en Dan Reuss.

Het team van Duquesne Country and Athletic Club of Pittsburgh: John H. Dailey, J. T. Taylor, Guy M. Dailey en C. Gipner.

Drama was er ook. Als omlijsting van de show dook Thomas Donaldson (1854-1899) vanop het dak van Madison Square Garden in het bassin, iets meer dan zestien meter lager. Dat zou hij alle dagen van de show doen, éénmaal 's middags en éénmaal ‘s avonds. Op de openingsavond liep het echter dramatisch af. Het bad was acht voet diep (2,5 meter), Donaldson had daarvan voor zijn sprong slechts de helft nodig. Om halfzes kwam hij uit zijn kleedkamer en lachend vertelde hij dat hij naar zijn ‘drop to dead’ ging. Drieduizend toeschouwers keken toe hoe hij van het dak van het gebouw in het bassin sprong, maar zagen het water meteen rood kleuren. De duiker was met volle kracht met zijn hoofd op de bodem gecrasht. Waterpolospeler Harry Reeder, die in kostuum naast het bad stond, bedacht zich niet en haalde Donaldson boven maar het mocht niet baten. Bij zijn overbrenging naar het dichtst bijgelegen hospitaal bleken de zware verwondingen Donaldson fataal.

Terwijl het Amerikaans waterpolokampioenschap in een binnenbad werd betwist, werden tussen zogenaamde bootploegen eveneens wedstrijden gehouden in de rivieren. Bootploegen, omdat het hier de bedoeling was de bal op de boten te leggen om te scoren. Het Lone Star Water Polo Team versloeg de Union Swimming Club met 1-0, het doelpunt werd net voor affluiten gescoord.

 

Jahial Parmly Paret (1870–1957) publiceerde in 1899 in het meinummer van het Amerikaanse weekblad Outing een verslag over het Amerikaans kampioenschap waterpolo.Paret was in de Verenigde Staten zowel tennisspeler als schrijver. Zo won hij onder meer de All-Comers finale en speelde hij in 1899 de finale in de Challenge Round van het Amerikaans Nationaal Kampioenschap. Bovendien was hij auteur van meerdere boeken over tennistechniek en -strategie, met onder andere Players of Modern Lawn Tennis in 1915.

 WATER POLO

Onder auspiciën van de Amateur Athletic Union werden op 9, 10, 11 en 13 maart in Madison Square Garden, New York een eerste reeks waterpolowedstrijden betwist voor het erkende kampioenschap van de Verenigde Staten, en dat in het kader van de Sportsmen's Show. Er waren vijf teams ingeschreven voor dit kampioenschap: de Knickerbocker Athletic Club uit New York, de New York Athletic Club, de Duquesne Athletic en Country Club uit Pittsburg, de Brookline Swimming Club uit Boston en de University of Pennsylvania.

De loting voor de voorronde bracht de Duquesne spelers tegen de Universitairen en die laatsten wonnen de eerste partij. The Knickerbockers ontdeden zich op eenvoudige wijze van Boston en het team van New York AC versloeg de Pennsylvanians.

De finale tussen de twee crackteams uit New York, die werkelijk een klasse sterker waren dan de drie andere ploegen, was het hoogtepunt van de show, en duizenden mensen gingen naar het park enkel om dit evenement te kunnen zien. Er is een jarenlange rivaliteit in waterpolo tussen deze twee clubs, die nog versterkt werd door de aanwezigheid van de broers, H.H. en D.M. Reeder, die tegen elkaar speelden.

De ploegen:

New York A. C.: F.A. Wenck, J.M. Davis, D.M. Reeder, W.G. Douglas, G. Johnson en R. Webb

Knickerbocker A. C.: G. W. Van Cleaf, W. Reuss, H. H. Reeder, L. De B. Handley, H. A. King en G. Neuss.

De dragers van de beroemde 'Mercury Foot' maakten met slim spel vrij vlug na het wedstrijdbegin een eerste doelpunt, gescoord door Davis met de hulp van Wenck en Douglas. Daarna speelden de New York spelers op veilig waardoor het spel een tijdje oninteressant werd. Dit noodzaakte twee keepers dicht bij het doel, en op die manier was een dekking van alle tegenstrevers onmogelijk, en de New York spelers passeerden de bal naar mekaar gezien elke speler in balbezit door een tegenstrever getackeld werd. Door ook de doelverdedigers voor dit systeem te gebruiken, was het mogelijk om dit een onbepaalde tijd vol te houden. Er is een duidelijke lacune in de spelregels die dit soort spel mogelijk maken. Van Cleaf onderschepte de bal echter bij een slechte pass, en zwom meteen in de richting van het New York doel, waar een van de doelverdedigers even weg was. Hij dook onder de andere door en scoorde achter hem het eerste doelpunt voor de Knickerbockers. Van Cleaf scoorde nadien nog tweemaal met dezelfde slimme truc, die de doelverdedigers van New York blijkbaar niet konden stoppen. Hij stormde recht op de doelverdedigers af, bal in de hand, en als ze hem onder duwden kwam hij steevast achter hen boven, nog steeds met de bal in de hand, en scoorde hij. Zijn spel was echt het meest briljante van de wedstrijd, en hij scoorde drie doelpunten voor de kampioenen. Het spel eindigde uiteindelijk op een score van 3-1 in het voordeel van de Knickerbocker AC. 

Van de andere drie teams was de University of Pennsylvania ongetwijfeld de sterkste ploeg, terwijl Pittsburg ook een aantal snelle zwemmers presenteerde, hoewel ze het enigszins lieten afweten in het passeren van de bal. Hun wedstrijd tegen de Universitairen was de op een na beste van de serie, en opnieuw werd de defensieve tactiek van het passeren van de bal van man tot man toegepast zonder enige poging tot scoren. Nadat de Pennsylvanians een doelpunt hadden gescoord, stelden ze zich tevreden om de bal uit handen van hun tegenstrevers te houden en zo wonnen ze met 1-0. Schaffer, de nieuwe ster in het zwemwereldje, was een van de Pennsylvania spelers, terwijl Ten Eyck, in 1897 winnaar van de diamond sculls in Henley, een andere was.

De ploegen:

Pennsylvania: F. P. Richards, E. C. Schaffer, C. Gipner, E. H. Ten Eyck,  F. Stehle en B. E. Byrnes

Duquesne: J. H. Daily,  A. Corlein, C. N. Darby,  J. R. Taylor,  J. F. McCloskey en C. Shreipker.

Tijdens de show was er ook een Intercollege waterpolowedstrijd tussen Pennsylvania en Columbia, door eerstgenoemde gewonnen met 2-0.

Een andere competitie reeks werd betwist voor het kampioenschap van de roeiverenigingen van de Harlem River, waaraan drie teams deelnamen:

Voorronde

Union Boat Club - Wyanoke Rowing Club: 2-0;
Lone Star Boat Club - Wyanoke Rowing Club: 3-0.

Finale

Lone Star Boat Club - Union Boat Club: 2-0.


In zijn boek 'How to swim' uitgegeven door The Knickbocker Press, New York publiceerde Captain Davis Dalton (1846-1899) een tekening van een waterpolowedstrijd in open zee.


De spelers hadden echter geen caps op zodat men zich de vraag kan stellen hoe de ploegen uit elkaar konden gehouden worden. Davis schreef:

"De toenemende populariteit van het zwemmen als sport is in grote mate te danken aan het betrekkelijk nieuwe spel waterpolo of voetbal in het water, zoals men het noemde toen het iets meer dan een decennium geleden in Engeland werd uitgevonden. Hoewel nog maar et geïmporteerd heeft het spel al heel wat aanzien in Amerika. Elke belangrijke atletiekclub is uitgerust met een zwembad en de waterpolowedstrijden behoren tot de best bezochte 'events' van het seizoen."

Captain Davis Dalton (1846-1899) kroonde zichzelf tot wereldkampioen lange afstandszwemmen. Met reden want in 1890 zwom hij het Engelse kanaal over waarbij hij 23 uur in het water lag en 60 mijl aflegde.  In juli 1891 zwom hij ruggelings de River Thames af van Blackwall tot Gravesend. In december, 1891 zwom hij 16 uur ononderbroken in de Dover Baths. Nochtans stierf hij tijdens zijn lievelingssport ook een tragische dood toen hij tijdens een zwemdemonstratie in Far Rockaway, Long Island NY verdronk na een apoplexie.

Australië

Australië


Balmain Swimming Club won het kampioenschap van de New South Wales Amateur Swimming Association in het Australische Sydney: T. Kinnimont, G. C. Murdoch, R. Crookshank, R. Davis, P. Murphy, J. Taylor, A. Griffins, R. R. Craig, D. Boyd en J. Davidson

 

<< 1898
>> 1900