Chronologische geschiedenis van het waterpolo

1885

De Swimming Association of Great Britain erkende het spel officieel en formuleerde een reeks regels die in het boek van de Schot William Wilson (1844-1912) verder werden uitgewerkt. Het aantal spelers werd beperkt tot acht i.p.v. tot negen.

De fervente Londense zwemmer William Smith (?-1895) publiceerde 'The Swimming Club Directory', het eerste boek in zijn soort, waarin ook de eerste waterpoloregels gepubliceerd werden. Het vermeldde meer dan tweehonderd over Groot-Brittannië verspreide zwemclubs, evenals de zwemrecords van amateurs en professionals.

1886

Het aantal spelers werd teruggeschroefd naar zeven. De afmetingen van het doel werden vastgelegd op 2m13 breedte en 1m83 hoogte. Een doelpunt kon niet alleen gescoord worden door de bal in het doel te leggen, maar eveneens door de bal te werpen. De spelers mochten de bal echter maar met één hand spelen. In Schotland werd voor het eerst een competitie georganiseerd. De Associated Swimming Clubs of Glasgow organiseerden in 1886 een eerste competitie met een beker als inzet. De West of Scotland Club haalde het in de finale met 1-0 van South Side.

De winnende ploeg bestond uit W. Clark, Stanley Priestley, J. Stevenson, G. S. Bryson, F. Williamson, J. Dickie en goalie A. Cooper

Een ets uit 1893 van de vermaarde Stephen T. Dadd (1878-1914)  die de doelman toont volgens de 'Glasgow Organization rules' uit 1886. Het doel was zeven voet breed en, gemeten vanaf de wateroppervlakte, zes voet hoog en het werd bevestigd op twee voet en zes inches van het badeinde.

1887

Datzelfde jaar werd er door de ASA een reeks reglementen opgesteld, werden voor het eerst echte doelen gebruikt en werd van de spelers geëist dat ze moesten zwemmen als ze de bal speelden of passeerden.

1887

In de Amerikaanse publicatie ‘Swimming and Life-saving’ werd waterpolo vernoemd in het hoofdstuk ‘Ornamental Swimming’, of decoratief zwemmen

1888

In 1888 werden de reglementen door de Algemene Vergadering van de ASA verfijnd tot een reeks eisen voor een heus kampioenschap. In Engeland werd een waterpolo-commissie opgericht en het eerste nationale kampioenschap gespeeld. De 'London Water Polo League' werd opgericht en bestond uit de clubs van Middlesex, Surrey, Kent, Sussex en Hampshire.

De afmetingen van het doel werden opnieuw gewijzigd: 3,05 m breed en 91 cm hoog aan de diepe zijde van het bad, terwijl de hoogte aan de ondiepe zijde 1.52 m moest zijn. De lengte van het veld moest tussen 18 en 27 meter liggen. Het was de spelers verboden om op de bodem van het bad te staan.

Burton Amateur Club, in 1888 winnaar van het eerste ASA Club Senior Championship. In de finale versloeg het Otter Swimming Club London met 3-0 in de Lambeth Baths of London. 

Boston Athletic Association, de eerste waterpoloploeg in de USA

Opgericht in 1887 is de Boston Athletic Association één van de oudste atletiekclubs van de Verenigde Staten. Amper één jaartje later werd beslist om ook waterpolo aan de activiteiten toe te voegen. Momenteel is de club vooral bekend voor het organiseren van de beroemde 'Marathon van Boston', die in 1897 voor het eerst werd gelopen. Ze is eigenaar van een prachtig clubhuis met turnzaal, bowlingbanen, biljartzaal, Turkse baden en tennisvelden. Verder bezit ze ook nog een schietbaan en buitenvelden. Waterpolo wordt er nog steeds in competitie gespeeld, evenals boksen, schermen en atletiek.

John Robinson was een Engels zwemkampioen die in 1886 in de States verzeilde waar hij door de Amerikaanse professionele zwemkampioen Gus Sundstrom (1858-1936) voor een reeks zwemwedstrijden werd uitgedaagd. Eens in de Verenigde Staten introduceerde Robinson ook het waterpolo, hij startte een ploeg bij de Boston Athletic Association. Hij wist echter niet dat de regels inmiddels gewijzigd waren en trainde zijn spelers volgens de oude 'rugby'-stijl, die in het water al vlug de vorm aannam van 'American Football'. Net als in dat spel werd de drager van de bal door zijn teammaten geëscorteerd, terwijl de verdedigende partij dat cordon trachtte te doorbreken. In het begin werden zelfs schouderstukken en helmen gedragen, wat vlug verlaten werd nadat drie spelers verdronken omdat ze niet in het water konden staan. De annalen vermelden echter niet of men ze nog op het laatste nippertje heeft kunnen redden. Het geheel ontaardde in een stevige vechtpartij met hevige schermutselingen en het werd één van de ruwste spelen ooit. De bal mocht met twee handen worden vastgehouden en mee onder water genomen. De spelers grepen elkaar vast waar ze maar pakken konden, knelden elkaar in worstelgrepen en verloren iedere interesse voor de bal. Het was de 'survival of the fittest' in de ware zin van het woord. In de meeste onderwatergevechten werd de tegenstander pas losgelaten als hij niet meer langer zonder lucht onder water kon blijven. Het gebeurde dan ook heel vaak dat spelers bewusteloos op het water dreven of ze werden uit het water getrokken om gereanimeerd te worden.

1889

Het waterpolo won snel aan populariteit en de rest van de wereld adopteerde de Schotse regels. Hongarije in 1889 en de eerste gegevens uit Nederland rapporteren over een balspel dat in Leiden in het water werd gespeeld. In het Verenigd Koninkrijk werden zelfs universitaire ploegen opgericht.

Burton Amateur Club haalde zijn tweede opeenvolgend ASA Club Senior Championship.

Onder aanvoering van Otter Club, een van de pioniers van het waterpolospel, werd de 'Londense Waterpolo League' gevormd, de eerste waterpolocompetitie in de wereld was meteen een feit.