H2Opolo.beChronologische geschiedenis waterpolo
1880
In 1880 werden er heel wat wedstrijden gespeeld tussen Schotse en Engelse clubs. Een tijdje later organiseerde men ook de eerste Engelse, Schotse en Ierse kampioenschappen onder uniforme regels. Het invoeren door de Schotse spelers van de 'trudgeon stroke' veranderde het waterpolo. Londenaar John Trudge (1852-1902) bracht een efficiënte zwemstijl naar Europa, die hij bij een Zuidamerikaanse indianenstam (andere bronnen spreken van een Zuidafrikaanse stam) had ontdekt. De 'Trudgeon'-stijl kan als voorloper van crawl worden beschouwd. Beide armen werden afwisselend voorwaarts over het water gebracht en met de benen werd een schaarbeweging uitgevoerd. De stijl was gekenmerkt door een hevige rolbeweging van het bovenlichaam en had helemaal niets van de elegante huidige crawl of vrije slag. Een anecdote wil dat de slag toevallig door Hamish McDougal ontdekt werd, de kapitein van de Schotse ploeg zou wild om zich heen beginnen stampen om aan de 'onderwaterscheet' van boezemvriend en kamergenoot Jock McTavish te ontsnappen. Persoonlijk verkiezen we toch de officiële versie van John Trudge.
De nieuwe zwemtechniek maakte het spel vlugger en meer 'open', waarbij het zwemmen prominenter werd. Bovendien veranderden de Schotse regels de rugbyvariant naar een op het voetbal gebaseerd spel. Het doel werd een kooi in het water van 10 op 3 voet en men kon enkel via een worp scoren. Alleen de in het bezit van de bal zijnde spelers mochten aangevallen worden en de bal mocht niet meer onder water worden meegenomen. De smalle rubberen bal werd vervangen door een lederen voetbal en de speler mocht hem slechts met één hand aanraken. Het aantal spelers per team werd vastgelegd op zeven.
Was strikt verboden: de bal over de middellijn gooien door de keeper, het van de bodem afstoten door de spelers en de bal met beide handen vangen of gooien. Een doelpunt was enkel geldig als de bal de doellijn tussen beide doelpalen volledig overschreden had. Om het spel nog 'fairder' te maken werd het elkaar omarmen en kussen na een doelpunt fel aangemoedigd. Maar niet alle ploegen volgden deze verbeteringen
De populariteit van waterpolo bereikte vooral in Frankrijk zijn hoogtepunt in de tweede helft van de negentiende eeuw. Het spel was landinwaarts verhuisd naar zoetwater en de Seine bleek een bijzonder populaire locatie. De kranten versloegen de waterpolocompetities, maar daarvan is het meeste verloren gegaan. Een schilderij uit die tijd schetst een beeld van het fameuze treffen tussen Asnières en La Grenouillère.
1881
'The Polo Race' van 1881 was een onderdeel van de viering van de Franse nationale feestdag in de haven van New Orleans, Louisiana. Deze mooie ets op hout van S. W. Bennett jr verscheen in het geïllustreerde tijdschrift 'Frank Leslie's' en toont één van de voorlopers van ons huidig waterpolo.
1881
Een prachtige gravure over een waterpolowedstrijd in Brighton. En Britser kan het wel niet, de partij werd onderbroken voor 'Tea Time', op het vlot zet een van de spelers een potje thee.
1881
Mooie ets getiteld 'Waterpolo in Malta' die in oktober 1881 verscheen in 'The illustrated Sporting and Dramatic News'.
1883
Op 6 augustus 1883 werd in Pourtsmouth tussen Birmingham Leander en All-England een wedstrijd betwist volgens de nieuwe reglementen. De Engelse ploeg won met 1-0.
De nieuwe regels:
Duur van de wedstrijd: 20 minuten.
Kapiteins kozen hun doel via een toss.
Bij het beginsignaal werd de bal in het midden van het speelveld geworpen, waarna de spelers, met uitzondering van de keeper, in het water sprongen om de bal te bemachtigen.
De bal mocht van de ene naar de andere speler geworpen worden en boven of onder water worden meegenomen.
De keeper of de spelers mochten niet vastgehouden worden, behalve als ze in het bezit waren van de bal. Indien dit wel gebeurde werd een vrijworp toegekend op de plaats van de fout.
Een doelpunt werd gescoord door de bal met beide handen op een vlot of een boot te plaatsen.
Indien de bal het speelveld verliet moest de referee de bal terug inwerpen. Gebeurde dit achter de doellijn bracht de keeper de bal terug in het spel.
Bij een doelpunt floot de referee en werd het spel stilgelegd.
Half wedstrijd veranderden de ploegen van speelzijde.
Indien een geselecteerde speler niet aan de waterpolowedstrijd wilde deelnemen verloor hij meteen ook alle tijdens het zwemmen gewonnen prijzen.
Bij eventuele disputen lag het beslissingsrecht bij de scheidsrechter.
Deze nieuwe regels werden de voor Engeland spelende J. L. Mayger, een bekend rugbyspeler en de later voorzitter van Midland Counties Swimming Association, bijna fataal in de tweede wedstrijd. In een poging om een doelpunt te scoren werd hij bij een gevecht voor het doel van de tegenstrever onder water geduwd en vermits hij de bal niet wilde lossen en zijn tegenstrevers hem onderhielden, verdronk de brave man ei zo na.
1883
Waterpolo werd vermeld in het boek 'Swimming' van William Henry (1859-1928) (foto) en Archibald Sinclair (1866-1922), in 1883 uitgegeven door Badminton Library uit London. Henry won in 1900 met de Osborne Swimming Club uit Manchester goud in de waterpolocompetitie op de Spelen van Parijs.
Op pagina 258 van Hoofdstuk VIII besteedden zij een volledig hoofdstuk aan de sport, mooi gedocumenteerd met tekeningen: de pass terug, de schouder worp, de borstslag pass, de over arm pass, the back throw.
Deze ets van Stephen T. Dadd werd in 1893 eveneens in het boek van Archibald Sinclair (1866-1922) en William Henry (1859-1928) gepubliceerd. Wat een verschil met de catch-partijen van enkele jaren voordien.
1884
Het aantal spelers werd gelimiteerd tot acht. Caps van verschillende kleur waren verplicht. De breedte van het doel werd vastgelegd op drie meter. De bal mocht opnieuw mee onder water genomen worden. De Midland Counties had voldoende ploegen om een kampioenschap op te starten en aan de Amateur Swimming Association of Great Britain werd gevraagd om het spel officieel te erkennen. Dat jaar troffen de Britse en Schotse zwemclubs zich in Burton-on-Trent en legden ze de gezamenlijke regels vast. Eens terug thuis zorgde de Associated Swimming Club of Glasgow dat de regels verder verbeterd werden. De naam van het spel werd omgetuned naar 'Hardball (Soccer) Water Polo'. De annalen van de Tyldesley Swimming Club vermelden dat tijdens het jaarlijks zwemgala in de 'Union Street Baths' een "Grand game of Polo or Water Football" werd gespeeld.