Je bent niet ingelogd.
Van 6 tot 20 augustus wordt het olympisch waterpolo tornooi beslecht in het Maria Lenk Aquatic Center van Barra da Tijuca, een woonwijk in het westen van Rio de Janeiro. Bij gelijkspel worden geen extra times meer gespeeld, maar wordt de wedstrijd via strafworpen beslist.
Bij de mannen twaalf zeventallen die in twee eliminatiereeksen werden opgedeeld.
Groep A: Australië, Brazilië, Griekenland, Japan, Hongarije en Servië
Groep B: Croatië, Frankrijk, Italië, Montenegro, Spanje en de Verenigde Staten
De eerste vier van elke reeks spelen de kwart finales.
Bij de vrouwen acht ploegen, met de eerste wedstrijden op 9 augustus.
Groep A: Australië, Brazilië, Italië en Rusland
Groep B: China, Hongarije, Spanje en de Verenigde Staten.
De acht ploegen spelen sowieso de kwart finales volgens hun rangschikking in de eliminatiereeksen.
. Twintig teams (twaalf mannen en acht vrouwen) zullen deelnemen aan het toernooi. [1] Games die eindigen op de banden in eliminatie rondes wordt beslist door shootouts, als overuren sinds 2013 is afgeschaft.
You can't beat what you can't catch
Offline
Bij de mannen sprokkelde Hongarije de meeste olympische medailles in de geschiedenis: 9 gouden, 3 zilveren en 3 bronzen.
Bij de vrouwen waren de Verenigde Staten goed voor 1 gouden, 2 zilveren en 1 bronzen.
You can't beat what you can't catch
Offline
Nadat het IOC het al dan niet toelaten van Rusland aan de Olympische Spelen overliet aan de verschillende sportfederaties zette de FINA het licht op groen om de Russische meisjes toe te laten op het Olympisch waterpolo tornooi
You can't beat what you can't catch
Offline
De Serviër Dejan Udovicic (1970-) heeft sedert mei 2013 de touwtjes in handen van het Amerikaanse zevental. In 2006, na de scheiding van Servië en Montenegro werd hij tot coach benoemd van het Servische zevental waarmee hij in 2008 en 2012 brons won op de Spelen van Beijing en Londen. Udovicic kan nog heel wat andere adelbrieven voorleggen, zo leidde hij Servië naar goud op het WK van 2009 en naar zilver op dat van 2012. In 2006 en 2012 sleepte hij de Europese titel in de wacht en in 2008 haalde hij zilver op het EK en brons op dat van 2010. Hij won met Servië de FINA World league in 2006, 2007, 2008, 2010 en 2011 en de FINA World Cup in 2006 en 2010. Met Partizan Belgrado won hij vier keer de Servische titel en vier keer de nationale bekerfinale.
Op 7 juli maakte hij de 13 namen bekend van de spelers die de USA zouden vertegenwoordigen in Rio:
Merrill Moses (1977-), Thomas Dunstan (1997-), Ben Hallock (1997-), Alex Obert (1991-), Alex Roelse (1995-), Luca Cupido (1995-), Josh Samuels (1991-), Tony Azevedo (1981-), Alex Bowen (1993-), Bret Bonanni (1994-), Jesse Smith (1983-), John Mann (1985-) en McQuin Baron (1995-).
Van het zevental dat aantrad op de Spelen van Londen bleven dus maar vier spelers meer over: Azevedo, Smith, Moses, en Mann
You can't beat what you can't catch
Offline
De Amerikaanse sterspeler Tony Azevedo is aan zijn vijfde Olympische Spelen toe, met de zilveren medaille op de Olympiade van 2008 in Beijing als hoogtepunt. Deze Spelen hebben een speciaal karakter voor Azevdeo, omdat hij in Rio de Janeiro geboren werd.
You can't beat what you can't catch
Offline
Adam Krikorian (1974-), hoofdcoach van het Amerikaanse vrouwenteam, won vier jaar voordien in Londen het goud en hoopt het nu even goed te doen. Nochtans riep hij slechts vier speelster van dat gouden zevental terug op: Maggie Steffens, Kimi Craig, Melissa Seidemann en Courtney Mathewson. Zeven van de dertien speelsters waren aangesloten bij landskampioen New York AC
De ploeg: Sami Hill (1992-), Maddie Musselman (1998-), Melissa Seidemann (1990-), Rachel Fattal (1993-), KK Clark (1990-), Maggie Steffens (1993-), Courtney Mathewson (1986-), Kiley Neushul (1993-) Aria Fischer (1999-), Kaleigh Gilchrist (1992-), Makenzie Fischer (1997-), Kami Craig (1987-) en Ashleigh Johnson (1994-)
You can't beat what you can't catch
Offline
Frankrijk kwalificeert zich na 24 jaar opnieuw voor het Olympisch waterpolotornooi. De Franse coach Florian Bruzzo (1982-), oud speler van Cercle des Nageurs Noiséens en sinds juni 2012 trainer van de nationale ploeg, selecteerde zes spelers van landskampioen CN Marseille. Maar hij kan ook beroep doen op Mehdi Marzouki en Rémis Saudader, beiden aktief bij Duits kampioen Spandau Berlin en op drie tot Fransman genaturaliseerden: de Serviër Igor Kovacevic, de Slovaak Michal Izdinsky en de Montenegrijn Peter Tomasevic. Maar de meest opvallende bij de Fransen is ongetwijfeld Ugo Crousillat, die met CN Marseille in 2008, 2009, 2010 en 2011 het nationaal kampioenschap won, in 2012 naar Montenegro verhuisde maar hij kampioen speelde met Budva en zich tot Montenegrijn liet nationaliseren om met dat nationaal team zilver te halen op het WK van 2013. Inmiddels blijkt hij opnieuw Fransman te zijn.
De ploeg: Rémi Garsau (1984-), Jonathan Moriamé (1984-), Enzo Khasz (1993-), Thibaut Simon (1983-), Igor Kovacevic (1988-), Ugo Crousillat (1990-), Mehdi Marzouki (1987-), Michal Izdinsky (1992-), Petar Tomasevic (1989-), Mathieu Peisson (1982-), Rémi Saudadier (1986-), Alexandre Camarasa (1987-) en Romain Blary (1985-)
You can't beat what you can't catch
Offline
Australië mannen: Rhys Howden (1987-), Richie Campbell (1987-), Joel Dennerley (1987-), Johnno Cotterill (1987-), Aidan Roach (1990-), Aaron Younger (1991-), James Stanton-French (1983-), Nathan Power (1993-), George Ford (1993-), Jarrod Gilchrist (1990-), Joel Swift (1990-), Joe Kayes (1991-) en Mitchell Emery (1990-).
Derde Olympiade voor Rhys Howden, Richie Campbell en goalie James Stanton-French
You can't beat what you can't catch
Offline
Vrouwen op zoek naar een tweede gouden medaille na de Spelen van 2000 in Sydney
Australische vrouwenploeg: Bronwen Knox (1986-), Gemma Beadsworth (1987-), Rowie Webster (1987-), Glencora McGhie (1988-), Nicola Zagame (1990-), Holly Lincoln-Smith (1988-), Ashleigh Southern (1992-), Keesja Gofers (1990-), Hannah Buckling (1992-), Kelsey Wakefield (1991-), Lea Yanitsas (1989-), Isobel Bishop (1991-) en Zoe Arancini (1991-).
You can't beat what you can't catch
Offline
Het Servische zevental wordt geleid door Dejan Savić (1975-) die een erelijst kan voorleggen om ‘U’ tegen te zeggen. Als speler won hij op de Olympiade van 2000 in Sydney brons met Joegoslavië en met Servië/Montenegro zilver op die van 2004 in Athene. In clubverband won hij met Partizan Belgrade het nationaal kampioenschap, zes keer de nationale beker, eenmaal de LEN Cup, de LEN Supercup, de LEN Cup Winner’s Cup en het Mediterane kampioenschap. Met CN Barcelona in 1999 de Spaanse beker, met CN Atletic Barcelona in 2001 het Spaans Kampioenschap, de Spaanse beker en de Spaanse Supercup. Met Rari Nantes Florentina de LEN Cup Winner’s Cup en met Pro Recco de LEN Supercup. Met Sintez Kazan tenslotte het Russisch kampioenchap van 2007, de Russische beker in 2005 en 2010 en de LEN Cup in 2007. In de 444 wedstrijden die hij speelde knalde hij de netten 405 keer bol.
Als clubtrainer haalde hij in 2013 en 2014 met VK Crvena Zvezda zowel het Servisch kampioenschap als de Servische beker binnen en voegde hij daar in 2014 ook de LEN Cup aan toe.
De Servische ploeg: Gojko Pijetlović (1983-) Ferencvárosi Torna Club, Dušan Mandić (1994-) Pro Recco, Živko Gocić (1982-) Szolnoki Vízilabda Sport Club, Sava Ranđelović (1993-) Associazione Nuotatori Brescia, Miloš Ćuk (1990-) Egri Vízilabda Klub, Duško Pijetlović (1985-) Pro Recco, Slobodan Nikić (1983-) Orvosegyetem Sport Club, Milan Aleksić (1986-) Szolnoki Vízilabda Sport Club, Nikola Jakšić (1997-) Partizan Belgrade, Filip Filipović (1987-) Pro Recco, Andrija Prlainović (1987-) Szolnoki Vízilabda Sport Club, Stefan Mitrović (1988-) Ferencvárosi Torna Club, Branislav Mitrović (1985-) Egri Vízilabda Klub
Opvallend is wel dat enkel de jongste van de hoop, de 19-jarige Nikola Jakšić, in eigen land speelt bij Partizan Belgrade: Zoals je kan zien in het spelerslijstje zijn alle anderen in het buitenland actief: eentje in Roemenië, vier in Italië en zeven in Hongarije
You can't beat what you can't catch
Offline
De Croaten verdedigen in Rio hun gouden medaille van 2012 in Londen.
Coach Ivica Tucak (1970-) won met het Croatisch juniorenteam het WK van 2009 nadat hij het jaar voordien brons had veroverd.
Van 1999 tot 2002 was hij als speler aktief bij Sibenik en in 2003 en 2004 bij Zagreb Medveščaku, waarna hij nog een jaartje ging uitbollen bij Sibenik. De clubleiding stelde hem toen aan als hoofdcoach en in 2007 speelde hij met dat team de finale van de LEN Cup. Van 2010 tot 2012 coachte hij Jadrana waarmee hij twee keer de Adriatic League en tweemaal het Montenegrijnse kampioenschap en de Montenegrijnse beker won.
In diezelfde periode maakte hij deel uit van de staf van de nationale ploeg onder leiding van de beroemde Ratko Rudic (1948-), die het EK, de World League en het Olympisch goud won in Londen. Daarna kreeg hij de touwtjes in handen van het Croiatisch zevental met een eerste gouden medaille op de Mediterrane Spelen in 2013 en brons op het WK van 2013. In Rio kan hij beroep doen op negen spelers uit eigen land, drie die in Italië spelen en eentje in Griekenland.
De ploeg: Josip Pavić (1982-), Damir Burić ( 1980-), Antonio Petković (1986-), Luka Lončar (1987-), Maro Joković (1987-), Luka Bukić (1981-), Ante Vukicevic (1993-), Andro Bušlje (1986-), Sandro Sukno (1990-), Boris Pavlovic (1980-), Anđelo Šetka (1985-), Marko Macan (1993-) en Marko Bijač (1991-)
You can't beat what you can't catch
Offline
Met negen keer goud zijn de Hongaarse polospelers de meest succesvolle ploeg van alle Olympiades samen
Sedert 2013 is Tibor Benedek (1972-) hoofdtrainer van het team. Als speler veroverde hij Olympisch goud in 2000, 2004 en 2008, in 2003 won hij met Hongarije goud op het WK, in 1997 kroonde hij zich met het zevental tot Europees kampioen, won de de FINA World League in 2003 en 2004 en de FINA World Cup in 1995. In totaal werd hij 384 keer voor het nationaal zevental opgeroepen.
Als clubspeler won hij met Újpesti Torna Egylet Budapest in 1991, 1993, 1994 en 1995 het Hongaars kampioenschap en in 1991 en 1993 de nationale beker. Met Honved Budapest in 2005 en 2006 het Hongaars kampioenschap, in 2006 de nationale beker en in 2005 de Hongaarse Supercup.
In 1999 transfereerde hij naa&r Italië waar hij in 1999 de Italiaanse titel won met AS Roma en dat in 2002, 2008, 2009, 2010, 2011 en 2012 overdeed met Pro Recco. Met die laatste club won hij ook vijf keer de Italiaanse bekerfinale en een keer de Adriatic League
Met Újpesti Torna Egylet Budapest won hij in 1994 het EK, in 1993 de LEN Cup en in 1994 de LEN Super Cup. Met het Italiaanse Pro Recco haalde hij vier Europese titels en vier LEN Super Cups.
Als coach leidde hij het Hongaars team naar het goud op het WK van 2013 en naar zilver tijdens FINA World League. In 2014 won hij telkens zilver op het EK, de FINA World League en de FINA World Cup en in 2016 de bronzen medaille op het EK.
Opvallend is dat alle spelers van het Hongaarse team in eigen land actief zijn, dat was in het verleden wel even anders. Zeven spelen bij Szolnoki Vízilabda Sport Club, vijf bij Eger en eentje bij Steged
De ploeg: Attila Decker ( 1987-), Ádám Decker (1984-), Balázs Erdélyi (1990-), Balázs Hárai (1987-), Norbert Hosnyánszky (1984-), Gábor Kis (1982-), Krisztian Peter Manhercz ( 1997-), Viktor Nagy (1984-), Márton Szivós (1981-), Dániel Rudolf Varga (1983-), Dénes Andor Varga (1987-), Márton György Vámos (1992-) en Zalánki Gergő (1995-)
You can't beat what you can't catch
Offline
De Hongaarse vrouwen kroonden zich tot Europees kampioen 2016. De man die hen daartoe leidde is Bíró Attila (1966-) die sedert 2015 hoofdtrainer van het team is.
Van 1980 tot 1987 speelde hij zelf bij Egri Vízilabda Klub, van 1987 tot 1996 bij Ferencvárosi TC Budapest, waarmee hij tweemaal kampioen werd. Daarna verhuisde hij naar het Italiaanse AS Anzio, het Turkse Galatasaray en eindigde hij zijn spelerscarrière bij het Griekse Panionions. In 2003 werd hij bij Ferencvárosi TC Budapest assistent-coach van Csapó Gábor (1950-) en in 2004 nam hij diens taak over als hoofdtrainer. In 2009 werd hij aangesteld als assistent-trainer van het Hongaarse herenteam en in 2012 coachte hij de Nieuw-Zeelandse vrouwenploeg. In 2015 keerde hij terug naar Hongarije waar hij de leiding kreeg over het nationale vrouwenzevental waarmee hij in 2016 het EK won.
In de selectie voor Rio zitten zeven speelsters van Újpesti VSE
De ploeg: Edina Gangl (1990-), Orsolya Kasó (1988-), Dóra Antal (1993-), Barbara Bujka (1986-), Dóra Czigány (1992-), Dóra Csabai (1989-), Krisztina Garda (1994-), Anna Krisztina Illés (1994-), Rita Keszthelyi (1991-), Hanna Anna Kisteleki (1991-), Gabriella Szűcs (1988-), Orsolya Takács (1985-) en Ildikó Tóth (1987-)
You can't beat what you can't catch
Offline
Theodoros "Thodoris" Vlachos (1969-) is niet alleen coach van de Griekse nationale ploeg maar heeft ook bij Olympiacos Piraeus de touwtjes in handen. Het is dus niet verwonderlijk dat op uitzondering van Konstantinos Slegkas, die de kooi van Ydraikos verdedigt, alle andere spelers bij Olympiacos Piraeus zijn aangesloten.
Vlachos speelde overigens zelf van 1989 tot 1998 voor Olympiacos, waarmee hij vier Griekse titels en vier keer de nationale bekerfinale won en twee keer de Griekse Supercup. Hij werd ook opgeroepen voor het Griekse team en werd na zijn spelerscarrière assistent-coach bij Olympiacos achtereenvolgens onder de Croaat Dragan Matutinović (1954-), de Hongaar Zoltán Kásás (1946-) en de Croaat Veselin Đuho (1960-). In 2011 werd hij tot hoofdcoach benoemd en dat resulteerde in 2013, 2014, 2015 en 2016 tot de dubbel kampioenschap/beker. In 2014 kreeg hij de leiding in handen van het Griekse team dat hij in 2015 naar de bronzen medaille coachte op het WK in het Russische Kazan.
De ploeg: Konstantinos Flegkas ( 1988-), Emmanouil Mylonakis (1985-), Georgios Dervisis (1994-), Konstantinos Genidounias (1993-), Ioannis Fountoulis (1988-), Kyriakos Pontikeas (1991-), Christos Afroudakis (1984-), Evangelos Ioannis Delakas (1985-), Konstantinos Mourikis (1988-), Christodoulos Kolomvos (1988-), Alexandros E. Gounas (1989-), Angelos Vlachopoulos (1991-) en Stefanos Galanopoulos (1993-)
You can't beat what you can't catch
Offline
De ploeg uit Montenegro wordt door Vladimir Gojković (1981-) getraind, een oud-speler van het zevental van Montenegro dat zilver won op de Spelen van 2004 in Athene. Vier jaar later in Beijing was hij opnieuw van de partij maar toen verloren de Montenegrijnen in de halve finale van Hongarije. Ook op de Spelen van Londen maakte hij deel uit van de Olympische selectie, Servië was toen te sterk voor het brons. In clubverband speelde hij voor Jadran Herceg Novi. In 2015 werd hij tot hoofdcoach van Montenegro aangesteld en zijn eerste succes was het zilver op het EK van 2016 waar Servië de finale met 10-8 won..
De enige uit de Olympische selectie die in de Montenegrijnse competitie uitkomt is Nikola Janović die bij Jadran Herceg Noci speelt.
Vjekoslav Pasković, Mlađan Janović, Nikola Vukčević en Miloš Šćepanović spelen voor het Turkse Galatsaray, Aleksandar Radović en Predrag Jokić voor het Duitse Waspo Hannover, Sasa Misić voor het Russische Kinef Kirishi, Dejan Lazović voor het Italiaans Sport Management, Draško Brguljan voor het Hongaarse Orvosegyetem Sport Club, Antonio Petrović voor Croatische Primorje Rijeka, Darko Brguljan voor het Italiaanse Canottieri Napoli, Aleksandar Ivović voor het Italiaanse Pro Recco.
De ploeg: Dejan Lazović (1990-), Draško Brguljan (1984-), Vjekoslav Pasković (1985-), Antonio Petrović (1982-), Darko Brguljan (1990-), Aleksandar Radović (1987-), Mlađan Janović (1984-), Nikola Janović (1980-), Aleksandar Ivović (1986-), Sasa Misić (1987-), Nikola Vukčević (1985-), Predrag Jokić (1983-) en Miloš Šćepanović (1982-)
You can't beat what you can't catch
Offline
De Spaanse bond stelde Gabriel Hernández (1975-) in 2014 aan als nieuwe bondscoach voor de herenploeg. Voordien trainde hij Sabadell waarmee hij in 2011 voor de verrassing zorgde door landskampioen Barceloneta in de bekerfinale en de Supercup te verslaan. Als speler werd hij het meest bekend met zijn drie doelpunten in de finale van het WK van 2001, waardoor Spanje wereldkampioen werd na een 4-2 overwinning tegen Joegoslavië. Als speler was hij ook bij heel wat clubs actief, zowel in binnen- als in buitenland. In Spanje speelde hij voor Unió Esportiva d'Horta, Club Natació Sabadell, Club Natació Catalunya, Club Natació Barcelona, Real Canoe Natación Club, Club Natació Atlètic Barceloneta en Waterpolo Pla-Za Zaragoza, waarmee hij acht Spaanse titels veroverde, vijf nationale bekers, de Spaanse Supercup en de Europese LEN Cup. Hij verhuisde even naar het Italiaanse Pallanuoto Pescara, maar boekte het mooiste succes bij het Duitse Spandau 04 Berlin, waar hij de Duitse titel en de Duitse beker won. Hij beëindigde zijn spelerscarrière in Saudi Arabië bij Khobar
Met het nationale zevental werd hij in 1991 wereldkampioen bij de junioren en met de senioren in 1998 en 2001.
Zijn olympische selectie bestaat uit acht spelers van Barcelonetta, de tot Spanjaard genaturaliseerde Hongaar Balazs Marton en de tot Spanjaard genaturaliseerde Argentijn Gonzalo "Chalo" Echenique. Guillermo Molina Ríos speelt bij het Italiaanse Brescia, Blai Mallarach bij het Griekse Olympiacos Piraeus en Gonzalo "Chalo" Echenique bij het Croatische VK Primorje Rijeka.
De ploeg: Iñaki Aguilar Vicente Morillo (1983-), Alberto Munarriz Egana (1994-), Gonzalo Lopez Escribano (1989-), Marc Roca Barcelo (1988-), Guillermo Molina Ríos (1984-), Marc Minguell Alferez (1985-), Balazs Marton Sziranyi Somogyi (1983-), Albert Español Lifante (1985-), Roger Tahull (1997-), Francisco Fernández Miranda (1986-), Blai Mallarach (1987-), Gonzalo "Chalo" Echenique (1990-) en Daniel López Pinedo (1980-)
You can't beat what you can't catch
Offline
Bij de Spaanse vrouwenploeg heeft Miki Oca (1970-) de leiding in handen. Als speler van de Spaanse ploeg won hij zilver won op de Spelen van 1992 in Barcelona en goud op die van 1996 in Atlanta,
De Spaanse meisjes wonnen zilver op de Spelen van 2012 in Londen en wonnenhet WK van 2013 en het EK van 2014.
De ploeg: Laura Ester Ramos (1990-), Marta Bach Pascual (1993-), Anna Espar Llaquet (1993-), Beatriz Ortiz (1995-), Matilde Ortiz Reyes (1990-), Jennifer Pareja Lisalde (1984-), Clara Espar Llaquet (1994-), María del Pilar Peña Carrasco (1986-), Judith Forca (1996-), Roser Tarragó Aymerich (1993-), Maica del Carmen García Godoy (1990-), Laura López Ventosa (1988-) en Patricia Herrera Fernandez (1993-)
You can't beat what you can't catch
Offline
In Italië heeft Alessandro Campagna (1963-) de touwtjes in handen van het mannenteam. Als speler nam hij deel aan de Spelen van 1988 en 1992. Op die laatste Olympiade in Barcelona waren de Transalpijnen trouwens goed voor het goud. Na verlengingen kreeg gastland Spanje met 9-8 het nakijken.
In 1993 en 1995 haalde hij met Italië de Europese titel, in 1994 de wereldtitel. In totaal werd hij 409 keer voor het nationale team geselecteerd
Hij speelde voor Circolo Canottieri Ortigia en Roma Racing, waarmee hij in 1994 de LEN Cup won en in 1996 de Europabeker voor bekerwinnaars.
Van 1996 tot 1998 was hij in de nationale ploeg assistent van de legendarische Ratko Rudić (1948-) en van 1998 tot 2000 hoofdtrainer van de Italiaanse junioren die hij naar de wereldtitel leidde. Vanaf 2000 kreeg hij de senioren in handen, maar in 2003 verhuisde hij voor vijf jaar naar Griekenland waar hij trainer werd van de nationale ploeg. Sedert 2008 is hij opnieuw de hoofdcoach van Italië waarmee hij in 2011 het WK won en in 2012 zilver haalde op de Olympiade van Londen.
In de Italiaanse selectie zitten acht spelers van landskampioen Pro Recco.
De ploeg: Stefano Tempesti (1979-), Francesco Di Fulvio (1993-), Niccolò Gitto (1986-), Pietro Figlioli (1984-), Alex Giorgetti (1987-), Michaël Alexandre Bodegas (1987-), Massimo Giacoppo (1983-), Valentino Gallo (1985-), Christian Presciutti (1982-), Stefano Luongo (1990-), Matteo Aicardi (1986-), Fabio Baraldi (1990-) en Marco Del Lungo (1990-)
You can't beat what you can't catch
Offline
Bij de Italiaanse vrouwenploeg heeft Fabio Conti (1972-) sedert 2010 het heft in handen. Zelf speelde hij van 1994 tot 1996 bij Castelli Romani, daarna van 1997 tot 2006 bij Sporting Bracciano en tenslotte van 2006 tot 2008 bij Roma Pallanuoto. Van 2008 tot 2010 trainde hij de Italiaanse jeugd.
De Italiaanse vrouwen wonnen het EK in 1995, 1997, 1999, 2003 en 2012, veroverden goud op de Spelen van 2004 en kroonden zich in 1998 en 2001 tot wereldkampioen.
De ploeg: Giulia Gorlero (1990-), Chiara Tabani (1994-), Arianna Garibotti (1989-), Elisa Queirolo (1991-), Federica Radicchi (1988-), Rosaria Aiello (1989-), Tania Di Mario (1979-), Roberta Bianconi (1989-), Giulia Enrica Emmolo (1991-), Francesca Pomeri (1993-), Aleksandra Cotti (1988-), Teresa Frassinetti (1985-) en Laura Teani (1991-)
You can't beat what you can't catch
Offline
Van de Japanse mannenploeg is momenteel weinig geweten, buiten de voorlopige samenstelling en het feit dat ze zich na 32 jaar nog eens voor de Olympische Spelen konden kwalificeren. Nochtans schuiven enkele prominente spelers de Jappen als medaillekandidaat naar voor.
Coach Yoji Omoto kan beroep doen op de volgende ploeg: Katsuyuki Tanamura (1989-), Seiya Adachi (1995-), Atsushi Arai (1994-), Mitsuaki Shiga (1991-), Akira Yanase (1988-), Atsuto Iida (1993-), Yusuke Shimizu (1988-), Yuki Kadono (1996-), Koji Takei (1990-), Kenya Yasuda (1989-), Keigo Okawa (1990-), Shota Hazui (1986-) en Tomoyoshi Fukushima (1993-)
You can't beat what you can't catch
Offline
Bij de Russische vrouwen is Alexandr Gaydukov (1974-) hoofdcoach. Op 13-jarige leeftijd begon hij met waterpolo en even later speelde hij voor het Russische jeugdteam. Op 17-jarige leeftijd werd hij door Spartak Volgorad aangetrokken, waarmee hij vijf Russische titels en acht nationale bekers won. In 1998 betwistte hij met die ploeg de ‘final four’ van het Europees kampioenschap voor landskampioenen. Met de ploeg van Kazakhstan tekende hij present op de Spelen van 2004 in Athene en won de de Asian Games in 2002 en 2010.
In 2012 werd hij tot hoofdcoach van de vrouwenploeg van Spartak Volgograd aangesteld en vanaf 2015 leidt hij de de Russische vrouwenploeg, die voordien twee keer Europees kampioen geworden was.
De ploeg: Anastasia Verkhoglyadova (1995-), Ekaterina Tankeeva (1989-), Ekaterina Prokofyeva (1991-), Elvina Karimova (1994-), Nadezhda Iarondaikina (1994-), Kseniia Krimer (1992-), Ekaterina Andreevna Lisunova (1989-), Anastasia Simanovich (1995-), Anna Timofeeva (1987-), Yevgeniya Soboleva (1988-), Evgeniya Ivanova (1987-), Anna Grineva (1988-) en Anna Karnaukh (1993-)
You can't beat what you can't catch
Offline
Voor de bookmakers is Servië bij de mannen torenhoog favoriet voor de Olympische waterpolotitel, voor Croatië en Montenegro.
Bij de vrouwen schuiven ze de Verenigde Staten naar voor, met Australië op rang twee en Hongarije als derde.
You can't beat what you can't catch
Offline
Enkele dagen voor de start van de Olympiade worden vier Australische meisjes uit de nationale selectie in quarantaine geplaatst om hun teammaats niet te besmetten. Het viertal zou met een virale maag-darm infectie kampen.
You can't beat what you can't catch
Offline
Ook China legde de nodige duiten op tafel om zijn vrouwenteam klaar te stomen voor de Olympische Spelen. Niemand minder dan Ricardo Azevedo (1956-) werd als trainer van de Chinese meisjes aangetrokken. De vader van sterspeler Tony Azevedo speelde van 1974 tot 1980 zelf voor het Braziliaanse zevental en werd in die periode tweemaal uitgeroepen tot speler van het jaar. In 1976 won hij met de nationale ploeg de South American Games.
Na zijn spelerscarrière werd hij eerst coach van de Long Beach State University, daarna van het Amerikaanse juniorenteam en later van de Amerikaanse mannenploeg. In 2007 verhuisde hij naar Italië waar hij RN ElettroGreen Camogli onder zijn hoede kreeg, waarmee hij tot ieders verrassing in 2008 het nationaal kampioenschap won. In 2012 was hij coach van de Chinese mannen op de Spelen van Londen en nu dus van de vrouwenploeg, waarmee hij net voor de Spelen vierde werd op de World League Championship in Shanghai.
De ploeg: Yang Jun (1988-), Ma Huanhuan (1990-), Mei Xiaohan (1996-), Xiong Dunhan (1998-), Niu Guannan (1992-), Sun Yating (1988-), Song Donglun, Zhang Cong (1991-), Zhao Zihan (1993-), Zhang Weiwei (1990-), Wang Xinyan (1991-), Zhang Jing (1996-) en Peng Lin (1995-).
You can't beat what you can't catch
Offline
De waterpolocompetitie in Rio wordt betwist in Aquatic Center van Barra da Tijuca, in het westelijk deel van de stad, met een capaciteit 18.000 toeschouwers en in het aangrenzende Maria Lenk zwembad.
You can't beat what you can't catch
Offline
[ Gegenereerd in 0.015 seconden, 7 queries uitgevoerd - Geheugen gebruik: 1.71 MiB (Peak: 1.75 MiB) ]